In de stikhete zomer van 2020 begon ik, met veel hulp van vrienden en dochterlief met het opknappen van de theaterruimtes in ‘Huis Orlando’. Ik had de boerderij redelijk spontaan gekocht, want ik zocht een huis in de binnenstad, maar blijkbaar moest het zo zijn: ik heb geen moment spijt gehad. Een boerderij waar de mogelijkheden zich onmiddellijk aan je opdringen: voorstellingen, kamerconcerten, jazzoptredens, lezingen, literaire avonden, diners… zelfs een festival zou kunnen.
Inmiddels is de theaterboerderij ‘af’. Er zijn drie prachtige ruimtes omgeven door een grote tuin waar al die mogelijkheden werkelijkheid kunnen worden. De theaterzaal is ideaal voor repetities, concerten, lezingen, kerstdiners; de tuinkamer leent zich voor brainstormen, vergaderen, borrelen of lunchen en in de studio met huiskamersfeer is het ontspannen werken of lanterfanten geblazen. Je kunt er zelfs gemakkelijk met een man of zeven overnachten (o.a. in de bedstee). Omdat ik niet altijd thuis ben en bovendien geen kok, maar docent/theatermaker van beroep ben, heb ik twee cateraars in de arm genomen: Mama Moos en De Koning Kookt, zij kunnen heerlijke maaltijden leveren.
De Stichting Huis Orlando is opgericht. Daarmee zullen we in de toekomst mooie dingen programmeren. Liefst op vaste dagen in de maand: een jazzconcert, een ‘eerste lezing’, een literaire avond met een bekende schrijver, een rondetafelgesprek… Dit moet grotendeels nog vorm krijgen. We zijn met diverse partijen in gesprek en staan open voor suggesties. Uitgangspunt is de ontmoeting tussen kunstliefhebbers: jong en oud; amateur en professioneel, regio en stad. Ik zou willen dat Huis Orlando een plek wordt waar we in alle vrijheid kunnen werken en experimenteren. En waar we onder het genot van een goede maaltijd ideeën over kunst en wetenschap uitwisselen.
Ik regisseer met veel liefde repertoire. Ik hou van de worsteling met tekst, het filosoferen over mogelijke interpretaties en het bakkeleien over de tekstbehandeling. Hoe verhoud je je tot prachtige maar gedateerde teksten. De acteur die niet samenvalt met zijn rol maar zich samen met het publiek verbaast over de tekst. Die de woorden proeft, de zinnen weegt en de tekst tot leven brengt zonder daar zelf achter te verdwijnen. Het onaffe heeft me altijd getrokken. Niet het onaffe dat voortkomt uit onverschilligheid of verlies van interesse, maar dat samenhangt met het streven naar precisie. Creëren is nooit zomaar lukraak iets de wereld in gooien: het draait altijd om het zoeken naar de precieze vorm en het gaat altijd gepaard met toetsing en onderzoek. En met frustratie en mislukking. In het theater vind ik precies die vorm mooi: waarin ruimte is voor het niet-weten. Dat een voorstelling dit onaffe toont en haar transparantie behoudt.
Het huis is nu af, het werk in het huis gaat beginnen. Ik hoop op mooie dingen.
Spreekt dit je aan en denk/werk je graag mee: laat het me weten!